شعر مازندرانی

شعر مازندرانی - مهدی یعقوبی

مه دل تنگه مه دل تنگه مه دل تنگ

ز مین وآ سمون سنگه همه سنگ

نزنه سر چی وسه نور خورشید

تلا و نگه    تلا و نگه   تلاونگ

بتوء که گل قشنگه

سحری تر ه د واره که پرهدی کوتراره

به هوای نو بها ر ه کَشه ز مه تا ستاره

بتوء که گل قشنگه و طنم خوش آب ورنگه

بتوء نفا ر ِ با لا تلا هی به و نگ و و نگه

مث اون شقایق کوه د نی دشت ود ره ها بو

دلمه هوای و ا رش دنی نصفه های شوسو

تو صدای لَله و ا یی د ل عا شق ِ د وا یی

لب تشنه مره ا و د ل ِ غر بتم هد ا یی

بتوء که رُونه لاله کِنه قمر ی نا له نا له

ا ِسپه اِسپه کوتر من به سحر به پرّوباله

توقشنگی ِ گلی تو نفسا ی سنبلی تو

به صوایی تا نماشون به نوای بلبلی تو

مث ا بر بیقراری سر ِمن ستاره واری

اگه عطر تونواشه د َنیه جهون بهاری

تابستان 1370

تره برماه و خو ر شید وستاره

برنگ و ر و ی گلها ی بها ر ه

به جیک وجیک میچکاهون سرِدار

نلی هر گز مر ه تنها د و ا ر ه

بَو ین صبحه کبوتر بَیته ای پر

بنفشه کو ه وصحرا ها بَزو سر

د َپیته آسمونها بو ی گلها

نَون در ِ برو بیرون مه د لبر

سیو ابر آسمو ن ر ه شو هکرده

به یخبند ون گل ِگلد و ن بمر د ه

زمستو نه به رو روشن هکن تش

وگرنه زند گو نی سر د ه سر د ه

صوا یی گل بچینم د سه دسه

به های وهای چپونون ته وسه

سِرومه دشت وصحراهای خاموش

ِ

بونه دستم به تو ر و ز ی برّسه

.

این دوبیتی ها درتابستان 1370سروده شده است .

بهیته دشت وصحراره همه شو

قناری جا ن بخوون درد مره تو

هوا سرده بیئمو ورف و وا رش

و نه من کو چه ها ره هکنم سو

دل من کو ه ِ با لا ا ر غو و نه

به جنگلها بها ر ِ پر ُ جو و نه

زنه تش سینه ها ی پا پلی ره

گل ور شو ر و حا ل بلبلو نه

فنر دس شومه شوها با کله جار

کشمه لیسکو ن ظلمت تا ر

سرومه وقتی ا فتا ب هکنه سو

بو ینم ر نج و زحمتها هد ا بار

بو نه روزی جهون ره گل بوینم

بنفشه د شت و صحرا ها بچینم

پرهیر م با کبو تر آ سمو نها

هنیشم د ر کنا ر نا ز نینم

تابستان 1370

هدائه گل تتی فصل بها ر ه

د ل قمر ی ِعاشق بیقر ا ر ه

من ا ّما بی توپاییزه سراسر

د َنیه آ سمو نم یک ستا ره

***

دَ را ره وا هکن سو ت قطاره

اِ نه گرمی بیا ر ه خانه هاره

بَوین اوبَیه ورفا ی ز مستون

دواره دشت وصحرا لا له زاره

مازندرون من

توخاک گلهایی ، الوک شوهایی

ستاره صبحی ، صفای دریا یی

نماشون صحرا ، مره دنی تو پر

گلای خورشیده ، اِلنی تومه سر

بهشت ایرونی ، بهار در پاییز

به عشق زیبایت ، دلم بیه لبریز

ته صبح آبیرنگ ، ته چشم آهو ها

ته تتی نا ر نج ، به کوچه ها شوها

توچشمه نوری ، به قلب عاشقها

بزوئه ازتونوج ، مه دل شقایقها

هوااگه و ا رش ، هوا اگه اِ فتاب

همیشه توسبزی ، مه دل بَهی مهتاب

کَشه زمه ازدور ، تره شه دل مازون

فراق توسخته ، مه دل بهیه خو ن

.

این شعر درسال 1370سروده شده است